Sarawak, Kuching een dorp of wereldstad

We zijn tevreden over de keuze, die we gemaakt hebben, om toch nog een paar dagen in Sarawak’s grote ‘dorp’ Kuching door te brengen. Ook al regent het hier elke namiddag, we voelen ons hier aardig op ons gemak. We mogen een paraplu gebruiken en gewapend daarmee lopen we er wederom heel wat af.
De internetsite www.lodge121.com van waar we verblijven laat een goed beeld zien van wat te verwachten van ons onderkomen hier. Het is hier gemoedelijk en als we vragen hebben, worden we goed geholpen door de vriendelijke medewerkers. We zitten nu ook heerlijk aan de grote tafel voor het raam, erg huiselijk te lezen en gratis te internetten. Voor de deur en ook links van ons is een straat met verschillende eettentjes en een High school, die op dit moment van schrijven (typen) uit gaat. Ook hier valt het op dat men de kids veelal met de auto van school ophaalt of dat er busjes geregeld zijn om ze op te pikken en thuis af te zetten. Prachtige en knappe kinderen, in hun schooluniformen komen ze de school uit gelopen en het is een genot om naar die vrolijkheid en gekkigheid van ze te kijken. Ze spreken je ook graag in hun schoolengels aan, wanneer je dan contact met ze maakt worden ze wat verlegen en onzeker, vooral als ze horen dat je voor de grap in een taal (NL) antwoord die ze niet kennen. Toch leren ze hier al redelijk tot goed Engels spreken al vanaf de lagere school en menigeen kan zich daar al goed of beter in uitdrukken dan wij. De mensen in Maleisië zijn zo wie zo super vriendelijk en beginnen vaak zomaar eventjes een kort gesprekje ook al gaat het gaat veelal over een aantal algemeen heden als how are you, where are you from, where are you going to, what did you do today etc.

Er is veel verloop tav de mensen die hier verblijven. Maar een Duits stel vrouwen en wat Chinezen zien we toch elke dag wel eventjes omdat zij ook gebruik maken van de gezamenlijke ruimtes. Hier in huis is bijvoorbeeld een hangplek om tv te kijken (kussens op de grond); daar hebben we nog geen gebruik van gemaakt. Er is een grote koelkast waarin je zelfgekochte dingen mag bewaren en als we willen mogen we heel de dag koffie of thee of koud water pakken. De drankjes in blik, die hier wel te koop zijn, kosten 1,20 Myr en bier 5,00 Myr. Er is niet veel bijzonders op brood, daarom halen wij jam en met regelmaat wat lekkers bij de supermarkt. Bijvoorbeeld een Deense Brie, jam, wijn, nootjes etc. Hier wordt heel normaal over gedaan, je bent niet verplicht hier iets te kopen. Wat wel even wennen is dat je hier je eigen afwasje doet, dat de badkamer op de gang is en dat er geen tv op de kamers aanwezig is. De handdoeken daar doe je wel een paar (3 in ieder geval) dagen mee, of als het echt nodig is mag je vragen om vervanging. Het beddengoed werd vervangen na drie nachten. Dus de handdoeken goed laten drogen, het beddengoed niet te vies maken (lol) en dan kan alles best vaker of langer gebruikt worden. Dit is hier heel normaal ook ten aanzien van het milieu.
Wij hebben een kamer aan de achterkant van het gebouw en kijken van daaruit zo op de gevangenis. Voor zover wij gehoord hebben van een medewerker hier in huis, is het daar niet zo luxe als in Nederland; geen tv mogelijkheden op de kamers, altijd de luiken voor de ramen en meerdere mensen in één cel. Er zijn twee gebouwen en aan het opschrift is op te maken dat het om een kleine vrouwenafdeling gaat en een grote mannenafdeling. Direct naast het gevang zijn paalwoningen waar we het idee bij hebben dat dit toch wel wat van een achterbuurt weg heeft. Het is in ieder geval heel opmerkelijk dat alles hier gewoon naast elkaar kan en mag bestaan, arm, rijk, toeristen, welk geloof of etniciteit je ook hebt, basisschool, high school en zelfs het gevangeniswezen is gewoon in de wijk opgenomen.

Het is een echte aanrader om hier de tijd te nemen om eens rustig rond te kijken in de winkeltjes, contact te maken met de plaatselijke bevolking. De weekend markt is bijzonder groot en er naar toe wandelen kan, maar dat is toch al gauw half uurtje flink doorstappen. In de grote warenhuizen is het leuk om rond te kijken en de aankopen te doen tav kleding (voor heren vooral, of voor de slanke maatjes maat 34, 36, tot 38/40 max bij de dames en meiden onder ons). Er zijn grote winkels die ons doen denken aan de Wibra en Zeeman, maar er zijn ook wel winkels waar ze de echte merken te verkopen. . Er zijn namelijk buiten de dorpskern om en de lokale kleine ‘mode’ winkeltjes voor wat betreft de batiks etc., in de moderne buiten stadswijken ook enkele grote Shopping centra waar, het zeker nu er uitverkoop is, goed winkelen is. Dan heb je ook pas in de gaten hoe groot deze stad is. Daar ga je het best met een taxi naar toe en dan betaal je iets van 10 tot 12 Myr (€ 0,20 0,25)voor een enkele reis. Ook is het hier goed te doen om met de bus te gaan, die staan bij de oude centrale open lucht markt, maar dat is wel een klein kwartiertje lopen. Wij hebben ook gebruik gemaakt van een Mini-Van (op het busje staat aangegeven waar deze naar toe gaat) waarvoor je eigenlijk voordien een plaatsbewijs moet aanschaffen, maar die winkel konden we niet vinden, gelukkig was het geen probleem om een retourtje bij de chauffeur te kopen. Het voordeel van een retourtje is dat je precies weet hoe laat en door wie je weer opgehaald wordt. Een retourtje naar (voor ons tweetjes) Culture village koste 40 Myr met de Mini-Van. Met de taxi naar het Culture Village kost 40 Myr enkele reis (dus het dubbele van de Mini-Van) en dan moet je nog maar zien weer een taxi terug te krijgen. Ik zag ze daar niet staan in ieder geval.
Buiten Kuching, onderweg naar het strand en de Village zien we dat hier, anders dan in Sepilok, de wegen gewoon door het oerwoud heen lopen. Er zeer mooie villa’s neergezet worden en leuke kleine op zichzelf staande wijkjes ontstaan, soms naast de houten paalwoningen en af en toe wat krotten. In Sepilok zagen we dat langs de wegen overal het oerwoud is of wordt vervangen door oliepalmen; heel grote plantages die op zich ook wel voor een speciale uitstraling zorgen maar toch zie ik liever het oerwoud om me heen. We weten nu in ieder geval wel hoe de vruchten van de verschillende palmsoorten eruit zien en dat het een winstgevende business is in Saba. Ook is de infrastructuur hier meer liefelijk en ziet het er wat natuurlijker uit. Geen ellenlange rechte wegen, maar ingepast in de omgeving. Wellicht lijkt het ietsje meer op de wegen in Nederland ook al is het hier natuurlijk tropisch qua omgeving.
Er zijn nog meerdere dingen hier te ondernemen zoals kajakken; zoals we vernamen met een getrouwd stel (vrouwen) die een bijzonder leuke manier van omgaan met elkaar hebben en het evenement op een bijzonder authentieke wijze kunnen aanbieden. En nog meerdere dingen als trekking over de rivier etc

Culture Village (entree is 60 Myr, maar onze chauffeur kan korting regelen en we betalen nu dus 45 Myr pp) de 5 verschillende (tribes)huizen zijn hier opgebouwd in een natuurlijke omgeving, om toeristen te laten zien hoe men in zo’n stam leeft. Het is waarheidsgetrouw nagebouwd en je krijgt een goed beeld hoe de etnische groepen leven, werken en hoe hier de oude tradities levend worden gehouden. In het ‘normale’ leven is er niet zoveel verschil meer in kleding en leefwijze met de Maleiers. (Er zijn dus 5 verschillenden etnische groepen ondergebracht.)
We hadden ook voor elke stam een home-stay voor steeds 1 of twee nachten kunnen regelen maar dat kost meer tijd. We krijgen nu een folder in handen van eentje die we misschien wel leuk hadden gevonden. www.longhousehomestay.com We dachten eerst dat we dan echt op de harde grond zouden moeten slapen maar ik zie in die folder wel matrassen en het wordt leuk omschreven. Het eten dat in bamboe wordt klaargemaakt naast een vuurtje dat kennen we al, dat hebben aan de overkant van de rivier gegeten (bij Daddy’s place) gevuld met grote garnalen, heerlijk overigens. Dat op de harde grond liggen zou me nu net even iets te ver gaan met een nek die wel steeds stijver wordt. Trouwens we hebben hier geen tijd meer voor dus toch maar die dagtocht met de Mini-Van naar het toeristische dorp.

Hier krijgen we te zien welke dingen ze maken, wat de gebruiken zijn zowel op jacht etc.(Blaaspijpen voor gifpijlen, pijlen, speren, manden, matten, weefgetouwen, houten afbeeldingen ter bescherming tegen de geesten, rijstekoekjes, flensjes etc. maar ook tollen, gereedschappen etc), zaken rondom spiritueel als ook religieus vlak, hoe de medicijnman te werk gaat en wat de reden is van de verschillende soorten en maten tav de behuizing. De gebruiken die ze in ere houden , de feestkleding, de doodskoppen die bewaard zijn gebleven van gedode vijanden en volgens mij ook van aapjes, zijn heel bijzonder. We weten nu hoe peper groeit, dat ze eerst van groen naar oranje moeten worden en wat er mee gebeurd voor wij het kunnen gebruiken (als zwarte en witte peper) en dat in Sarawak de lekkerste peperkorrels te koop zijn. Maar ook dat Sago (bindmiddel) uit het binnenste van de stam van de palmboom komt en gemalen wordt. Dat de baby’s van de stam met gaten in de oren (die vooral bij de vrouwen tot aan de schouders hangen) direct al kleine ringetjes in krijgen en dat elk jaar er een ringetje bij in het gaatje komt, zodat het gat steeds groter wordt door de zwaarte van de ringen ook nog te vergroten. Dat elk werktuig zelf gemaakt wordt, elk kledingstuk door henzelf vervaardigd, dat de zwaluwnestjes echt gebruikt worden voor een Chinese soep etc. etc. Er worden ook traditionele dansen uitgevoerd in erg mooie speciaal daarvoor gemaakte kleding. De stoffen worden door hen zelf geweven, gekleurd etc.
We moesten er wel even bewust bij stil staan dat dit ’park’ levens echt voor de toerist is opgezet en dat het waarheidsgetrouw is weergegeven. Hier hadden we echt wel even het gevoel van ‘toerist uithangen‘, maar dit is wel de snelste manier voor ons om er een beeld van te kunnen vormen.
En ook nu leven er mensen in de binnenlanden op deze manier.

Even terzijde; Bij het eerste huis, wat we gingen bezichtigen stond een oudere Engelse dame (60+) de uitleg te lezen die werd gegeven op een bord. Het betrof een Chinees huis. Voor dat wij ook maar enigszins de kans kregen om de info te gaan lezen, begon zij te ‘ratelen’. De CRISES in Engeland…, die huizen die hier staan had ze al gezien tijdens een verblijf bij de Longhouses…. Kortom een klaagzang van die klaagtante. (wij willen helemaal niets weten over die kredietcrises, wij hebben vakantie! lol)
We lieten al snel blijken dat we hier geen zin in hadden door naar het bord te