Sarawak, Kuching een dorp of wereldstad

We zijn tevreden over de keuze, die we gemaakt hebben, om toch nog een paar dagen in Sarawak’s grote ‘dorp’ Kuching door te brengen. Ook al regent het hier elke namiddag, we voelen ons hier aardig op ons gemak. We mogen een paraplu gebruiken en gewapend daarmee lopen we er wederom heel wat af.
De internetsite www.lodge121.com van waar we verblijven laat een goed beeld zien van wat te verwachten van ons onderkomen hier. Het is hier gemoedelijk en als we vragen hebben, worden we goed geholpen door de vriendelijke medewerkers. We zitten nu ook heerlijk aan de grote tafel voor het raam, erg huiselijk te lezen en gratis te internetten. Voor de deur en ook links van ons is een straat met verschillende eettentjes en een High school, die op dit moment van schrijven (typen) uit gaat. Ook hier valt het op dat men de kids veelal met de auto van school ophaalt of dat er busjes geregeld zijn om ze op te pikken en thuis af te zetten. Prachtige en knappe kinderen, in hun schooluniformen komen ze de school uit gelopen en het is een genot om naar die vrolijkheid en gekkigheid van ze te kijken. Ze spreken je ook graag in hun schoolengels aan, wanneer je dan contact met ze maakt worden ze wat verlegen en onzeker, vooral als ze horen dat je voor de grap in een taal (NL) antwoord die ze niet kennen. Toch leren ze hier al redelijk tot goed Engels spreken al vanaf de lagere school en menigeen kan zich daar al goed of beter in uitdrukken dan wij. De mensen in Maleisië zijn zo wie zo super vriendelijk en beginnen vaak zomaar eventjes een kort gesprekje ook al gaat het gaat veelal over een aantal algemeen heden als how are you, where are you from, where are you going to, what did you do today etc.

Er is veel verloop tav de mensen die hier verblijven. Maar een Duits stel vrouwen en wat Chinezen zien we toch elke dag wel eventjes omdat zij ook gebruik maken van de gezamenlijke ruimtes. Hier in huis is bijvoorbeeld een hangplek om tv te kijken (kussens op de grond); daar hebben we nog geen gebruik van gemaakt. Er is een grote koelkast waarin je zelfgekochte dingen mag bewaren en als we willen mogen we heel de dag koffie of thee of koud water pakken. De drankjes in blik, die hier wel te koop zijn, kosten 1,20 Myr en bier 5,00 Myr. Er is niet veel bijzonders op brood, daarom halen wij jam en met regelmaat wat lekkers bij de supermarkt. Bijvoorbeeld een Deense Brie, jam, wijn, nootjes etc. Hier wordt heel normaal over gedaan, je bent niet verplicht hier iets te kopen. Wat wel even wennen is dat je hier je eigen afwasje doet, dat de badkamer op de gang is en dat er geen tv op de kamers aanwezig is. De handdoeken daar doe je wel een paar (3 in ieder geval) dagen mee, of als het echt nodig is mag je vragen om vervanging. Het beddengoed werd vervangen na drie nachten. Dus de handdoeken goed laten drogen, het beddengoed niet te vies maken (lol) en dan kan alles best vaker of langer gebruikt worden. Dit is hier heel normaal ook ten aanzien van het milieu.
Wij hebben een kamer aan de achterkant van het gebouw en kijken van daaruit zo op de gevangenis. Voor zover wij gehoord hebben van een medewerker hier in huis, is het daar niet zo luxe als in Nederland; geen tv mogelijkheden op de kamers, altijd de luiken voor de ramen en meerdere mensen in één cel. Er zijn twee gebouwen en aan het opschrift is op te maken dat het om een kleine vrouwenafdeling gaat en een grote mannenafdeling. Direct naast het gevang zijn paalwoningen waar we het idee bij hebben dat dit toch wel wat van een achterbuurt weg heeft. Het is in ieder geval heel opmerkelijk dat alles hier gewoon naast elkaar kan en mag bestaan, arm, rijk, toeristen, welk geloof of etniciteit je ook hebt, basisschool, high school en zelfs het gevangeniswezen is gewoon in de wijk opgenomen.

Het is een echte aanrader om hier de tijd te nemen om eens rustig rond te kijken in de winkeltjes, contact te maken met de plaatselijke bevolking. De weekend markt is bijzonder groot en er naar toe wandelen kan, maar dat is toch al gauw half uurtje flink doorstappen. In de grote warenhuizen is het leuk om rond te kijken en de aankopen te doen tav kleding (voor heren vooral, of voor de slanke maatjes maat 34, 36, tot 38/40 max bij de dames en meiden onder ons). Er zijn grote winkels die ons doen denken aan de Wibra en Zeeman, maar er zijn ook wel winkels waar ze de echte merken te verkopen. . Er zijn namelijk buiten de dorpskern om en de lokale kleine ‘mode’ winkeltjes voor wat betreft de batiks etc., in de moderne buiten stadswijken ook enkele grote Shopping centra waar, het zeker nu er uitverkoop is, goed winkelen is. Dan heb je ook pas in de gaten hoe groot deze stad is. Daar ga je het best met een taxi naar toe en dan betaal je iets van 10 tot 12 Myr (€ 0,20 0,25)voor een enkele reis. Ook is het hier goed te doen om met de bus te gaan, die staan bij de oude centrale open lucht markt, maar dat is wel een klein kwartiertje lopen. Wij hebben ook gebruik gemaakt van een Mini-Van (op het busje staat aangegeven waar deze naar toe gaat) waarvoor je eigenlijk voordien een plaatsbewijs moet aanschaffen, maar die winkel konden we niet vinden, gelukkig was het geen probleem om een retourtje bij de chauffeur te kopen. Het voordeel van een retourtje is dat je precies weet hoe laat en door wie je weer opgehaald wordt. Een retourtje naar (voor ons tweetjes) Culture village koste 40 Myr met de Mini-Van. Met de taxi naar het Culture Village kost 40 Myr enkele reis (dus het dubbele van de Mini-Van) en dan moet je nog maar zien weer een taxi terug te krijgen. Ik zag ze daar niet staan in ieder geval.
Buiten Kuching, onderweg naar het strand en de Village zien we dat hier, anders dan in Sepilok, de wegen gewoon door het oerwoud heen lopen. Er zeer mooie villa’s neergezet worden en leuke kleine op zichzelf staande wijkjes ontstaan, soms naast de houten paalwoningen en af en toe wat krotten. In Sepilok zagen we dat langs de wegen overal het oerwoud is of wordt vervangen door oliepalmen; heel grote plantages die op zich ook wel voor een speciale uitstraling zorgen maar toch zie ik liever het oerwoud om me heen. We weten nu in ieder geval wel hoe de vruchten van de verschillende palmsoorten eruit zien en dat het een winstgevende business is in Saba. Ook is de infrastructuur hier meer liefelijk en ziet het er wat natuurlijker uit. Geen ellenlange rechte wegen, maar ingepast in de omgeving. Wellicht lijkt het ietsje meer op de wegen in Nederland ook al is het hier natuurlijk tropisch qua omgeving.
Er zijn nog meerdere dingen hier te ondernemen zoals kajakken; zoals we vernamen met een getrouwd stel (vrouwen) die een bijzonder leuke manier van omgaan met elkaar hebben en het evenement op een bijzonder authentieke wijze kunnen aanbieden. En nog meerdere dingen als trekking over de rivier etc

Culture Village (entree is 60 Myr, maar onze chauffeur kan korting regelen en we betalen nu dus 45 Myr pp) de 5 verschillende (tribes)huizen zijn hier opgebouwd in een natuurlijke omgeving, om toeristen te laten zien hoe men in zo’n stam leeft. Het is waarheidsgetrouw nagebouwd en je krijgt een goed beeld hoe de etnische groepen leven, werken en hoe hier de oude tradities levend worden gehouden. In het ‘normale’ leven is er niet zoveel verschil meer in kleding en leefwijze met de Maleiers. (Er zijn dus 5 verschillenden etnische groepen ondergebracht.)
We hadden ook voor elke stam een home-stay voor steeds 1 of twee nachten kunnen regelen maar dat kost meer tijd. We krijgen nu een folder in handen van eentje die we misschien wel leuk hadden gevonden. www.longhousehomestay.com We dachten eerst dat we dan echt op de harde grond zouden moeten slapen maar ik zie in die folder wel matrassen en het wordt leuk omschreven. Het eten dat in bamboe wordt klaargemaakt naast een vuurtje dat kennen we al, dat hebben aan de overkant van de rivier gegeten (bij Daddy’s place) gevuld met grote garnalen, heerlijk overigens. Dat op de harde grond liggen zou me nu net even iets te ver gaan met een nek die wel steeds stijver wordt. Trouwens we hebben hier geen tijd meer voor dus toch maar die dagtocht met de Mini-Van naar het toeristische dorp.

Hier krijgen we te zien welke dingen ze maken, wat de gebruiken zijn zowel op jacht etc.(Blaaspijpen voor gifpijlen, pijlen, speren, manden, matten, weefgetouwen, houten afbeeldingen ter bescherming tegen de geesten, rijstekoekjes, flensjes etc. maar ook tollen, gereedschappen etc), zaken rondom spiritueel als ook religieus vlak, hoe de medicijnman te werk gaat en wat de reden is van de verschillende soorten en maten tav de behuizing. De gebruiken die ze in ere houden , de feestkleding, de doodskoppen die bewaard zijn gebleven van gedode vijanden en volgens mij ook van aapjes, zijn heel bijzonder. We weten nu hoe peper groeit, dat ze eerst van groen naar oranje moeten worden en wat er mee gebeurd voor wij het kunnen gebruiken (als zwarte en witte peper) en dat in Sarawak de lekkerste peperkorrels te koop zijn. Maar ook dat Sago (bindmiddel) uit het binnenste van de stam van de palmboom komt en gemalen wordt. Dat de baby’s van de stam met gaten in de oren (die vooral bij de vrouwen tot aan de schouders hangen) direct al kleine ringetjes in krijgen en dat elk jaar er een ringetje bij in het gaatje komt, zodat het gat steeds groter wordt door de zwaarte van de ringen ook nog te vergroten. Dat elk werktuig zelf gemaakt wordt, elk kledingstuk door henzelf vervaardigd, dat de zwaluwnestjes echt gebruikt worden voor een Chinese soep etc. etc. Er worden ook traditionele dansen uitgevoerd in erg mooie speciaal daarvoor gemaakte kleding. De stoffen worden door hen zelf geweven, gekleurd etc.
We moesten er wel even bewust bij stil staan dat dit ’park’ levens echt voor de toerist is opgezet en dat het waarheidsgetrouw is weergegeven. Hier hadden we echt wel even het gevoel van ‘toerist uithangen‘, maar dit is wel de snelste manier voor ons om er een beeld van te kunnen vormen.
En ook nu leven er mensen in de binnenlanden op deze manier.

Even terzijde; Bij het eerste huis, wat we gingen bezichtigen stond een oudere Engelse dame (60+) de uitleg te lezen die werd gegeven op een bord. Het betrof een Chinees huis. Voor dat wij ook maar enigszins de kans kregen om de info te gaan lezen, begon zij te ‘ratelen’. De CRISES in Engeland…, die huizen die hier staan had ze al gezien tijdens een verblijf bij de Longhouses…. Kortom een klaagzang van die klaagtante. (wij willen helemaal niets weten over die kredietcrises, wij hebben vakantie! lol)
We lieten al snel blijken dat we hier geen zin in hadden door naar het bord te blijven kijken en niet te reageren en dachten ’kop houden’, maar ja dat zeg je niet…. toch.!? We hebben ons toen maar omgedraaid en dachten dat bord komt later wel. Onderweg zagen we haar nog een aantal keren zuchtend en steunend filmen maar ze heeft ons niet weer aangesproken.
Bij de uitgang zagen we haar weer. Ze had over haar bril een soort van gele duikbril gezet, denkelijk bedoelt als zonnebril. Pfff dat ziet er gek uit hoor. We dachten; ‘ze zal toch niet bij ons in het busje komen dan begint het geratel weer van voren af aan.’ “nee… dat zal toch niet, ze zat er de heenweg ook niet in!’’ Maar goed ze kwam er wel aanlopen …. en liep richting ons busje….. Shit shit… ze neemt een duik … is ze dan zo gretig om mee te mogen? Vlak voordat ze in kon stappen struikelde ze en kwam ze alleen met haar hoofd in het busje. Ze kwam weer overeind en liep van de bus weg… toch niet door ons???? Lol. Toch het verkeerde busje. Je mag dan natuurlijk niet lachen en hebben daarom onze hoofden maar even omgedraaid. Ze liep weer weg en stond met onze chauffeur te praten die vertelde haar dat ze met een andere Compagnie was gekomen en dat ze daarop kon wachten. Jee dan komt ze toch weer aangelopen, ze wilde mee en dat mocht alsnog als ze maar gewoon deze rit zou betalen, wat ze deed. Bij het instappen zei ze tegen haar man’’Ussely WE sit in the front’. ! Waarop Ruud hardop zei ‘MAAR NU EVEN NIET, want wij zitten hier al’ Ik proeste het zowat uit van het lachen en maande Ruud toch maar een beetje zachtjes te praten.
Gelukkig ging de terugweg voorspoedig zonder gemor en gezeur verder en ze werden er bij het museum uit gezet. Wij konden zelfs in de tussentijd nog een half uurtje de ogen dicht doen en hebben lekker gedut.

Het boven beschreven park, ligt direct naast een aantal dure en luxe hotels aan de kust; Damai beach. Het enige stuk strand dat voor de toeristen aan te raden is, zo bleek gisteren. Dit strand wordt schoongemaakt waardoor de zandvlieg (of vlo?) geen slachtoffers maakt.( minder te eten tav dooie krabbetjes etc.) Een Nederlandse die hier stage loopt bij de toeristeninformatie (zij doet onderzoek naar de onontgonnen stranden ietsje verderop om te zien wat er nodig is om daar ook toeristenstranden van te kunnen gaan maken) en heeft daar alleen maar wat rondgelopen en was nadien overdekt met rode dikke plekken op haar armen en benen die enorm jeukten. Lang leve de zandvliegen of vlooien?! Getverrrr. Het duurt ook lang voor deze bulten weer weg zijn, ze is dus niet te benijden.
Omdat het deze morgen wederom regende hebben wij geen badkleding meegenomen (zijn alleen naar de village geweest) en zijn direct om 9.00 uur vertrokken en hebben om 13.15 uur afgesproken dat wij weer opgehaald worden. Maar het is stralend zonnig weer als we daar aankomen, tussen de middag lopen de straaltjes zweet alweer over onze lijven. We hebben op een afstandje gekeken naar de zee en het strand, maar hebben niet de indruk dat we veel missen als we een bezoekje aan dit strand achterwege laten. Dus besluiten we om morgen niet terug te gaan, maar lekker rustig aan te doen en nog even een wandeling gaan maken in de loop van de dag. In de avond gaan we net als op de tweede dag eten bij een lokaal tentje dat we toevallig vonden aan de overkant van de rivier.

Voor 0,50 Myr pp vaar je naar de overkant, in de eerste plaats om het Fort dat daar te bezichtigen is. Daarna zijn we bovenlangs door de Kampong gelopen. Een heel vriendelijke ‘plattelands’ dorpsgemeente waar men ook weer erg nieuwsgierig is naar je beweegredenen van je bezoek etc. Omdat wij weer eens ons water zijn vergeten mee te nemen, waren we op zoek naar een restaurantje of kroegje om iets te drinken. Alles is daar in de avonduren wel open voor wat eten en drinken betreft, maar overdag is het een slapend gat. En laten wij nu precies op het heetst van de dag gaan wandelen aan de overkant van de rivier!!!!!!(zonder water)
Wat leuk is dat we bij iemand voor het huis aan de praat komen met een man die tafeltjes en stoeltjes aan het maken is van bamboe, hij blijkt ook verzekeringsagent te zijn en kok in zijn nieuw te openen home (voor de huisdeur een uitbouwtje met afdakje) restaurantje. Hij zegt ga lekker zitten dan maak ik wat te drinken voor jullie, willen jullie misschien ook wat eten? Deze man doet zijn uiterste best om het ons erg naar onze zin te maken en maakt een heerlijke spaghetti voor mij. Omdat dit echt lekker was, spreken we af dat hij die avond prawns (grote garnalen) in bamboe voor ons gaat maken en laten we hem aan ons zijn levensverhaal doen.
Hij heeft in een van de luxe hotels (is nu het Marriott)gewerkt als manager over het restaurant en heeft daar veel geleerd over de kruiden etc. die voor westerse gerechten gebruikt worden en hij vindt koken erg leuk. Dus baan opgezegd toen hij een assurantiekantoortje geopend had en een start gemaakt om zelf een restaurantje te openen. Maar zijn restaurant heeft nog geen naam. Hij was daarnaar op zoek en zijn vrouw kon ook niets verzinnen. Toen hij zich voorstelde als de vader van Alfajet (zoontje) en zei dat hij het misschien zo moest gaan noemen, zei Ruud het moet kort en pakkend zijn, wat denk je van Daddy’s place? Daar was zijn vrouw direct heel enthousiast over en zo zou het dus gaan heten. Hij zou morgen een groot bord maken waar hij de naam op zou zetten.
Het eten was erg goed, de (grote portie)garnalen flink aan de maat, met lekker nassie goreng met van alles erbij en hij had allerlei toetjes door zijn dochter op een schaal laten rangschikken met bloemetjes ernaast etc. Een soort van lange vinger koekjes, een mix tussen cake en pudding in allerlei kleuren met koffie en dan getverrrrrr een melkachtige substantie met daarin zoete aardappel en een groene Jelly in van die gekke sliertjes… Ik ben een makkelijke eter, maar dit .. Heb ik laten staan voor het grootste gedeelte. Elke keer vroeg hij of het ons smaakte, hij wilde het wel aanpassen aan onze smaak etc etc.Dit koste ons dus een vermogen het blijft onder de 80 Myr dat is omgerekend ongeveer 16 eurootjes. Daarna vroeg hij of hij nog een keer iets voor ons zou mogen koken; de kip met pepersaus raadde hij ons aan. Nou dat hebben we twee dagen daarna gegeten, mmmmmm heerlijk, een hele kippenborst ( dus twee helften voor ieder en niet ingespoten met water zoals bij ons in nl.) en idd die zwarte pepertjes en zijn saus zijn errug lekker. En weer de knip op de kop; we moeten ook hier weer nadat we ons buikje volledig rond hebben gegeten, inclusief frisdrank toetjes etc., ietsje minder dan 60 Myr dat is dus ongeveer 12 euro betalen voor ons tweetjes. Die Vrijdag had hij door de regen van de dag ervoor niet meer kunnen werken aan Daddy’s Place en niet meer kunnen doen dan een plaat uitzagen voor het uithangbord, jammer anders hadden we er een foto van kunnen maken. Voor de kinderen daar namen we die dag een zakje ballonnen en wat andere dingetjes die we nog hadden meegenomen zoals potloden etc. mee, alweer meer ruimte in de koffer!! En die kids daar hebben zich die dag uitermate vermaakt vooral met de ballonnen.
Bij de buren van ‘Daddy’ was een kind geboren en daarom kwamen buren en familieleden hun opwachting maken in de traditionele kleding, iedereen ziet er op zijn mooist uit. Het is leuk om te weten dat ze de tradities hier in ere houden.
‘Daddy’ laat ons daarna trots de parelkettingen, armbanden en broches zien die hij voor zijn vrouw en dochter gekocht heeft en is ervan overtuigd dat dit hele echte zijn. Het lijken ons plastic balletjes die met een laagje parelmoer bedekt zijn, oftewel misschien gecultiveerde parels? Er zitten ook mooie glinsterende halfedelstenen tussen, al met al een heel bezit voor deze man. Of eigenlijk voor zijn vrouw en dochter. Het is een man die veel aangepakt heeft in het verleden, van goud zoeken tot manager, hij heeft een paar reizen naar het buitenland gemaakt en is trots op al zijn ervaringen en kan een echte charmeur zijn. Als we hem daarmee confronteren zegt hij; ja een casa nova ben ik misschien wel, maar ik ben niet actief vwb sex met anderen, weet je wel wat je daar mee op kunt lopen?! Aids en HIV.
Hij is goed op de hoogte wat er speelt, zo lijkt het, in de wereld ook tav geld en goederen. We hebben ons erg welkom gevoeld hier en denken met een goed gevoel aan dit gezin terug.

Kuching (het oude deel vanaf 1860 of zo) aan de rivier is een oude stad, het voelt als een dorp en heeft romantische straatjes en pleintjes. Elk wijkje heeft een eigen bijzondere sfeer en het is bij het begin van de wijk (door de poort waarop het vermeld staat, voordat je de wijk in komt) te zien of het klein India of en meer Chinese buurt betreft.
Er zijn straattentjes waar je erg lekker voor weinig kunt eten € 1,00 tot € 3,00, maar ook luxere restaurants waar je heel grote porties erg lekker eten krijgt voor max 10 euro pp.
Wat wel jammer is dat alles hier moslim is en er dus geen biertje of wijntje op tafel komt. Moslims eten geen varkensvlees en maken weer veel lekkere dingen van kip, rund, vis en grote garnalen maar natuurlijk ook lam/schaap.
Wel bij de Chinezen en af en toe gingen we daar dus laat in de middag als lunch (varkensvlees)satay eten, of lekkere sieuw seaw of zoiets (dat rode magere vlees)dat was ook heerlijk trouwens en dan een biertje erbij, mmmmmmm. Voor `s avonds haalden we een fles wijn bij de supermarkt en dronken dat op in de lodge 121. (Wij hebben vandaag Vrijdag 13 maart bij de chinees gegeten in zo’n grote zaal met plastic stoeltjes voor 60 Myr. (Dat is 1,20 euro voor ons beide) Het bier was er duurder dan het eten (80 Myr) Het was een grote kom met mihoen, lekker gekruid en van dat rode magere vlees erdoor heen )

We hebben een paar dagen wat rondgekeken in wat ze hier noemen de Handy-craft en antiek area. We kijken onze ogen uit in de winkeltjes waar erg mooie handgemaakte dingen te koop zijn. We worden er een beetje (nou ja een beetje? Erg… dus) hebberig en opgewonden van. Zoveel dingen die een ohhhhhhhhh kijk hier, kijk daarrrrrrrrr en meermaals kreten als; tjee wat veel/ teveel mooie en leuke dingen hebben ze hier, bij ons ontlokt. En er zijn zoveel winkeltjes, waarbij sommige zo extreem volgepakt zijn, dat je door de bomen het bos soms niet ziet. In een aantal zaakjes is het goed onderhandelen en wil men meedenken hoe het, eventueel aan te kopen, spul naar Nederland te verschepen of wel met het vliegtuig te versturen naar huis. Dan blijkt dat het met de boot wel drie maanden kan duren, maar het is zoveel goedkoper dat we wel een aantal dingetjes kopen en goed ingepakt laten verschepen. Daar zag ik ook een prachtige Buddha, maar ja je kunt niet alles hebben hé, hij was wel groot en erg zwaar, dus toch maar niet. We zijn heel benieuwd hoe dit afloopt.

Dromen zijn bedrog, tja we weten het maar al te goed. We zitten aan de kant van de rivier een lekkere pannenkoek op te eten en weten het direct. Er staat hier vanaf de rivier gezien, aan de overkant een mooi huis…… pfffff als we terug komen van vakantie dan hebben we de loterij gewonnen en gaan we naar de eigenaar en kopen het gewoon van hem!!! Het is een prachtig wit landhuis met een grote lap grond erom heen. Wij wilden het toch maar alvast even van dichtbij gaan bekijken om te beslissen in welk gedeelte wij ons onderkomen zouden kiezen en wat we als hotel gaan exploiteren. Het ligt namelijk naast het in aanbouw zijnde gouvernement gebouw, dat zo luxe en imposant is dat wij meteen dachten die rijke stinkerds moeten toch een onderkomen hebben als ze daar gaan vergaderen en ze willen vast niet constant in dat gebouw zitten. Dus wij naar de overkant, wat blijkt dat is het huis geweest van de Sultan oftewel soortement van koning van dit gebied en wordt nu bewoond door de gouverneur. Ennnn het is nog vele malen groter en mooier dan we konden bedenken. Er ligt een volledige green naast om te golven, etc. etc. Dan maar niet, dan hoeven we ook die prijs niet te winnen, gelukkig maar…..Wel mochten we daar op de foto met een stel dat net getrouwd was en daar voor de foto’s naar toe waren gegaan. Een leuk en gelukkig koppeltje dat een heel eenvoudige maaltijd bij een kraampje aan het nuttigen waren. We hebben ze dan ook van harte gefeliciteerd.

Dan maar inkopen doen voor weinig…..We denken steeds weer dat we straks niet alles, wat we direct mee willen nemen naar huis, mee kunnen krijgen. Tot nu toe lukt het steeds weer de koffer dicht te krijgen hahahaha. Qua kleding; die zit nu in de koffer waar we mee gestart zijn, maar dat kan omdat we wel het één en ander hebben weggegooid. Maar goed nu zitten er wel 4 spijkerbroeken bij in een winterjas voor Ruud en nog veel shirtjes en truitjes etc. Hij hoeft het niet koud te krijgen in ons kikkerlandje als we op 3 april weer terug komen. Nu gaan we aanstaande Zondag weer vliegen en mogen officieel maar 15 kg pp inchecken, het meerdere wordt dus meerprijs. (totaal 34 kg dus 75 Myr bijbetalen grrrrr) Vanuit Kuala Lumpur naar Bangkok hebben we het wel goed geregeld, (tip; extra kg’s bagage regelen bij het kopen van de tickets, ook als je een maaltijd aan boord wilt gebruiken vooraf aangeven bij air asia) bij het kopen van de tickets dat we elk 25 kg mogen inchecken, maar nu zijn we dat even vergeten te regelen. Jammer maar helaas. En ja het is ook nog afwachten welke koffer Air Asia voor ons in petto heeft. Zij hadden te hard met onze koffer gesmeten die we in KK hadden gekocht (voor weinig 100Myr/ 20 euro) waardoor hij stuk is gegaan; jammer maar helaas. Het kan haast niet zo zijn dat ze een slechtere teruggeven via hun verzekering, maar we zijn wel heel benieuwd wat dat weer oplevert. We moesten direct de defecte koffer achterlaten en kregen een andere kapotte mee om ons te kunnen redden deze 5 dagen. Nu gaan we dus Zondag as wat eerder naar het vliegveld om een nieuwe in ontvangst te nemen en alles wederom over te pakken zodat het gewicht een beetje goed verdeeld wordt. We worden door de eigenaar of manager van Lodge 121 naar het vliegveld gebracht,ook dat scheelt alweer 15 Myr met een gewone taxi. Oftewel Teksi zoals het hier heet, ze hebben geen meter, je spreekt de prijs af van te voren en over het algemeen hanteren ze wel redelijk gelijke tarieven. De koffer die we kregen is prima, nu met 4 wieltjes ipv twee en een mooi formaat, nog ietsje kleiner dan die andere en wonder boven wonder past alles er nog in ook. Alleen het gewicht zie boven al ingevoegd…… we zijn wel te hebberig geweest lol en moeten daar nu de prijs voor betalen.

We hadden nog gauw een dag van te voren een shirtje en korte broek laten wassen, maar door een communicatiestoring en het vroeg sluiten van de Laundry/ wasserij was het nog niet terug gekomen en wij moesten wel de vlucht halen. De man die ons naar het vliegveld bracht was de dag ervoor al op de hoogte van de gang van zaken en heeft alles in het werk gesteld om de was nog te krijgen. Toen dat niet op tijd lukte wilde hij het nasturen, maar hij ging het nog wel even proberen en als het hem zou lukken die man op tijd te bereiken en de was op te halen zou hij het nog naar het vliegveld komen brengen. Nou het is hem gelukt, rennend en net op tijd kwam hij het vliegveld op en konden we ook die korte broek en shirt mee nemen. Petje af voor zijn inzet en doortastendheid in deze, wij waren er erg blij mee dat hij het zo kon regelen.

We hopen dat op het schiereiland van Maleisië het weer beter zal zijn en we nog een beetje bruin kunnen worden. We gaan eerst eens naar Johor Bahru vliegen en vandaar uit nemen we de bus richting, Kuantan, Kota Terrengganu en willen eens gaan kijken op de Pulau Perhitian eilanden en evt nog gaan wandelen in de Cameron highlands. Pulau Perhertian bestaat uit twee eilanden, Op het kleine Kecil (nu ja wat je maar klein noemt) leeft de bevolking in het enige dorp met name van visvangst en het toerisme op beide eilanden. Op het grote zijn verschillende onderkomens en plekken waar je van 25 Myr tot aan 500 Myr kunt logeren etc. Witte stranden; afwachten wat ons daar weer staat te wachten.