Khota Bharu, Ipho via een omweggetje naar Penang

We hadden nog niet ontbeten omdat we nogal laat wakker werden en nog het één en ander moesten afhandelen en om de klamboe etc. weer in te pakken
Daarop zijn we vanmorgen 27 maart om 8.00 uur van ons idyllische en romantische eiland Puala Perhertian Besar (Coral Beach Resort) vertrokken met de watertaxi en zijn wederom overgestapt midden op zee in een speedboot die ons met een aantal anderen weer naar het vaste land heeft gebracht. De overtocht duurt ongeveer 40 minuten en is leuk om mee te maken. .
De speedboot duikt af en toe de golfjes in en dan spat het water flink omhoog op en af en toe valt de boot met een klap weer op het water terug. Maar al doende leer ik mijn buikspieren te gebruiken om de klappen tav mijn wervelkolom op te vangen en is het goed en leuk om dit mee te maken. Vanavond maar weer rekken strekken en erbij blijven….Ruud geniet met volle teugen, dit is echt iets waar hij zichtbaar erg van kan genieten. Die waterrat zou het liefst zelf een lekker snelle boot hebben waarmee hijzelf de zee op kan gaan, maar ja je kunt niet alles hebben he.. Lol.
Maar goed het is nu ook op het vaste land goed weer en wij gaan direct met de taxi naar Kota Bharu om in te checken in the Cristal Lodge.

Dit Hotel hebben we aangeprezen gekregen door een stel dat we op het eiland hebben gesproken. Het is een leuke ruime kamer met films en nieuwsberichten op de tv, (uiteindelijk toch weer TV op de kamer), een koelkast, strijkplankje met strijkijzer weggewerkt in het wandmeubel en een waterkoker en instant koffie; heerlijk is dat. De koffie hebben we echt gemist de afgelopen dagen. Ook al drink ik niet zo vaak koffie, helemaal geen maakt dat het ineens weer lekker kan zijn.
Wat is dat vies hier die Maleisische koffie, net cichorei of hoe heet dat spul ook al weer in zo’n klein potje om wat meer smaak aan de koffie te brengen maar dan zonder dat er nog een koffiesmaak over is. Later horen we dat dit idd het geval is, maar er is wel heel goede oploskoffie te koop en daar genieten we af en toe van. Zelfs met een kokos smaak

Maar goed wij dus op pad, wisten wel dat alcohol hier ‘not done’ is en dat de Vrijdag hun gebedsdag is maar dat er dan zogoed als geen winkel open is….. Het is hier uitgestorven, de mensen zijn niet aardig, zelfs in de Chinese buurt is het niet anders en ook daar niet eens een biertje of leuk terrasje… Het is hier vies, grauw, akelig ook al schijnt de zon. Alle luiken zijn dicht van de winkeltjes, we worden aangekeken of we hier echt niet zouden horen te zijn etc. etc. De shoppingmall is dicht en bij KFC kunnen we nog net datgene bestellen wat er nog in de schappen ligt, maar mogen het binnen niet meer opeten, want vanaf 13.00 uur moeten ze in elk geval een uur dicht (voor het gebed) zijn en nu wordt alles schoongemaakt. Dus buiten op de stoep maar effe samen één Wrap maaltijd met nog wat mc nuggets gedeeld en het afval bij hen voor de deur achtergelaten. Het was in ieder geval net genoeg voor ons tweeën, gelukkig maar. Dit omdat er geen twee volledige wrap/twister maaltijden meer in de vitrine lagen. Het gebed is aan de gang., alle keren dat we het nu gehoord hebben heeft het ons niet gestoord, het was op verschillende plaatsen zelfs rustgevend en prima op zijn plaats. Maar hier is het een irritant geluid. En niemand mag hier in ieder geval tussen 13.00 uur en 14. 00 uur op de Vrijdagen werken opdat een ieder toch tot een gebed en of de moskee kan komen. Men is hier best wat extremistisch zo lezen we in ons boek, ze willen graag een eigen staat waarin de Islam via de regering als leidraad wordt gehouden.
Het lijkt erop dat men hier minder opheeft met ons westerlingen, de reden is voor ons alleen maar raden en door onze gevoelens weer te geven. Waarbij we denken het volgende gewaar te worden wij zijn natuurlijk in hun ogen de bedorven, onzedige, ongelovigen; de zondaars/afvalligen die ze met afschuw bezien, waar ze het liefst met een zo groot mogelijke boog omheen gaan of wellicht voelen ze zich boven ons verheven? Ze kijken ons doordringend aan en kijken pas weg als we het volhouden om terug te kijken. Meisjes draaien hun hoofd weg en maken een boogje om ons heen. Er wordt achter onze rug honend gelachen etc. Het is in ieder geval voelbaar dat hun houding er niet één is waarbij we enthousiasme, nieuwsgierigheid en hulpvaardigheid zonder bijbedoelingen hebben ervaren. Het is aan de oostkant van vooral het schiereiland menig keer voorgekomen dat we niet meer weten wat we nu van deze mensen moeten denken of kunnen vinden, verwachten. We voelen ons erg bekeken, met niet verder uit te leggen hoon en minachting behandeld en aangekeken. Ook zijn we nog een met de bus naar het strand gegaan, dit zou het strand van de hartstochten of zoiets zijn, nu wij vonden het maar een armzalige boel. Het resort dat er naast ligt lijkt uitgestorven. Maar ook hier betaal je voor een frisdrankje iets van 20 a 30 eurocent, waarna we snel terug gingen. In de bus hebben we wel de omgeving kunnen zien en dan valt ons ook weer op dat het er onverzorgd en rommelig uitziet, maar de mensen hebben allemaal schone kleding aan. (tja wat wil je als je tot vijf keer toe naar de moskee moet per dag??Offe bidden nadat je neus,oren, voeten handen etc hebt gewassen. )Hier willen we in ieder geval niet blijven, dat staat direct al vast. Wij gaan de bus regelen ipv met het vliegtuig, want dan moeten we hier nog een aantal dagen blijven. (dan maar een kleine 20 euro weggegooid die we voor het vliegen hebben betaald) Morgen gaan we dus toch maar weer met een wat minder luxe busmaatschappij, maar de enige die we nu kunnen boeken om 9.30 vanaf het busstation ongeveer 15 minuten van ons hotel af vertrekken naar Ipoh.
Wat nog wel bijzonder is; er zijn veel bovenverdiepingen van de gebouwen dicht gemetseld (bij de ramen) en daarvoor in de plaats zijn pijpen in het beton aangebracht waardoor heel veel zwaluwen een plek hebben gekregen om te leven, broeden etc.
Voor nu geen verdere bijzonderheden hier. We hebben nog een flesje Bobcat whisky overgehouden van Perhertian en cola gekocht, internetten is weer mogelijk en dus gaat Ruud vanavond op Internet en ik ga het verslag van het romantische eiland afmaken.

Het is vandaag nog één week te gaan en dan zijn we weer thuis. MMMMMMmm bij ons bekroop de gedachte om zo langzamerhand weer eens lekkere drop te eten, bij die gedachte liep onze mond vollllll……….
Fijn ook om straks iedereen weer te zien, te spreken en weer in ons eigen bed te liggen.
We hopen dat jullie het nog steeds leuk vinden om die lange epistels te lezen die ik erop zet. Ik blijf het deze week nog even doen omdat het straks ook een bijdrage/ naslagwerk voor ons zelf is, ook voor in onze fotoboeken.
We kijken nu naar de tv in the Cristal Lodge (echt een prima hotel), met een whisky-colaatje erbij en zien dat in Jakarta door de vele regenbuien een dam is doorgebroken. Vreselijk voor die mensen, tja ik voel nu misschien wel meer met ze mee omdat ik weet dat het net zulke krakkemikkige huisjes kunnen zijn die wij op Saba en Sarawak hebben gezien. Veel arme mensen treft dit lot en dat is erger omdat die toch al niet zoveel hebben en kunnen uitrichten. Die man die zegt dat hij zich wel erg klein en onbetekenend voelde toen zijn vriend werd meegesleurd…..brr ik kan me er alles bij voorstellen.

De demonstraties in Bangkok die weer oplaaien zullen ons niet zo erg raken, tenminste dat denken we omdat wij er van uitgaan dat ze het vliegveld wel vrij zullen houden. (door ervaring van de mensen daar) En wij gaan vliegen op Bangkok op 2 april vanuit Kuala Lumpur, met maar 4 uur tussentijd voor de overstap op Eva air naar HUIS dus dat gaat vast goed.


Onderweg naar Ipoh kregen we het idee om toch nog even naar Penang te gaan, dat is een eiland voor de kust van West Maleisie en is doormiddel van een brug met het vaste land verbonden. We hopen hier de laatste dagen nog goed weer te hebben en gaan dus niet wederom in een wereldstad doorbrengen als Ipoh. We hebben daarom onderweg uitgekeken op de rustplaats naar een bus die rechtstreeks naar Penang ging. Ruud heeft steeds alle bussen bekeken en navraag gedaan. Dan is er wederom een heel luxe bus die nog plaats heeft en wij mogen met een kleine bijbetaling overstappen. Vervolgens hebben we genoten van de luxe en de prachtige omgeving waar we doorreden. Bergen dalen en heeeeel veel oerbos. Geweldig wederom die hele hoge bomen en de verscheidenheid daarin.
Dan de enorme brug over en we zijn in Penang, we hebben een heel leuk hotel gekregen dankzij onze taxichauffeur die tevens reisleider is. Het is hotel Maleisia en we zitten overal op loopafstand vanaf, dus hebben we wederom lopend veel gezien. Ook zijn we nog een uurtje met een fietstaxi op pad geweest voor de highlights. Een dagje op pad met die chauffeur om de omgeving te bekijken; een heel grote Tempel vanuit Buddhisme en Chinese geloof samengevoegd en de toren/ pagode is meer dan honderd jaar oud. Met een treintje de berg op en van het uitzicht genoten en winkelen veeeeel winkelen.
We zijn ook hier nog even naar het strand geweest, maar het is hier zo heet dat we het daar niet lang volhouden. Met een biertje op weer gauw terug en hebben daar in een plaatselijke kroeg aardig wat pilsjes gedronken. Daar hebben we gesproken met een Zweed en de uitbaatster die volgens ons meer met elkaar hebben uitgevreten dan hij wil weten. Zij is een ondeugend ogende en pratende chinese vrouw van in de veertig jaar of zoiets. We hebben er veel plezier gehad met de aanwezigen, maar wel aardig wat gedronken, dus daarna wat eten en op tijd naar bed.
Zo komen we de tijd hier wel door.
De taxi naar het busstation en de bus is geregeld naar Kuala Lumpur en dan moeten we nog met een taxi naar het vliegveld. Einde is inzicht en alles is verder geregeld. Dit is waarschijnlijk het laatste epistel, waarbij ik niet nog een item toevoeg, maar deze aanpas om het nu maar af te ronden.

Zo dit was het dus, elf weken, het gaat toch snel voorbij.
Wij hopen dat de mensen, die ons reisdagboek hebben gevolgd een aardige indruk hebben gekregen van wat wij die elf weken in Azië hebben gedaan. Nog een paar dagen en dan zit het voor ons op. We verwachten geen bijzondere dingen meer mee te maken die nog interessant genoeg zijn om hier neer te zetten. Ondanks de lange teksten, was het toch een beknopt verslag, onze belevenissen waren te omvangrijk om allemaal te omschrijven. Gevoelens laten zich nu eenmaal niet volledig in tekst verpakken. Wij zelf hebben een aardige indruk gekregen van de mensen in de diverse landen, hun gewoontes en hun gebruiken en kijken hier met plezier op terug.

Groeten van Ruud en Liesbeth.