Orang utan rehabilitation centre

Donderdag 5 Maart Kota Kinabalu-Sepilok jungle resort (bus)
Zaterdag 7 Maart Sepilok-trekking
Maandag 9 Maart trekking-jungle resort
De busreis naar Sandakan verloopt goed, wederom voor € 16, 00 pp ongeveer 7 uur in de bus van de ene kant van Saba naar de andere kant richting Sepilok. Er worden twee actie films gedraaid en de zoetsappige return of Superman. De eerste actiefilm draaide om zuid Afrika, delven van diamanten en kindsoldaten, vreselijk wat een ellende. Alle vredige en prettige gevoelens worden er, bij mij (en onze moslim buurvrouw) in ieder geval, door overhoop gehaald. De tweede was wel aardig dit was een film over mensen die zich als milieuactivisten voordeden, maar een boorplatform kaapten met alles wat je maar kunt bedenken aan spektakel en actie wat daarbij hoort.

Sepilok; we gaan orang utans zien en het jungle resort waar we verblijven ligt op de weg naar Sandakan en wij worden afgezet bij een rotonde samen met nog twee andere stellen. In the midle of nowhere staan we dan met onze bagage. Er staat een bordje even verderop dat het 2,5 kilometer van hier af ligt. Nu dan maar flink de pas erin. Wij zijn wel gewend om te lopen, maar blijkbaar de ‘echte back-packers’ niet, ze blijven al snel een stuk achter. Toen we nog een twee a driehonderd meter van de eindbestemming af waren zagen we dat die vier in een taxi waren gestapt en nog even vanaf de achterbank een kleine zwaaibeweging maakten. Nu ja zeg wat een ‘kanjers‘ die backpackers, wij ‘oudjes’ kunnen het zelfs met onze ‘koffertjes’ wel lopend af. Het weer zat ook wel een beetje mee hoor, het was bewolkt dus we liepen niet in de volle zon en vonden de afstand eigenlijk nogal meevallen.
Toen wij bij ons hotel aankwamen ging de taxi net weer weg, dus er zat ook niet veel tijd tussen onze aankomst en die van hen. Ruud heeft nog wel even met hen gesproken over hun ‘sportieve’ prestatie, dus niet…….. gaven ze zelf ook toe, ‘we are not that sportive’. Wel gek om te zien dat ze enorme packages dragen, maar eigenlijk niet dat soort reizigers zijn die wij daarbij verwachten. Wij hebben er in KK een kleine koffer bij gekocht; omdat we maar een kleine hoeveelheid p.p. in de vliegtuigen aan bagage mogen meebrengen 15 kg (anders een bijbetaling voor overgewicht) en één koffer zien ze aan als bagage voor één persoon. Nu kunnen we het dus verdelen en onze zware schoenen, samen met één van de rugtassen kunnen er dan ook onderweg wel even bij in. Dus nu hebben we beide een koffer achter ons aan te slepen hihihihi.

Maar goed wij zijn dus nu in Sepilok jungle resort aangekomen, hebben wederom een fijne kamer met balkon en uitzicht op de jungle. Beter gezegd wij zitten hier midden in de jungle (rondom het hotel is alles wel aangelegd vwb tuinen etc). Het is hier lekker rustig en in de avonduren is het hier echt stil, buiten de airco om (die we dan maar even uitzetten) horen we alleen de oerwoudgeluiden. Even verderop is ook een restaurant waar we een paar biertjes halen en gaan eten; nu maar eens mihoen en dit smaakt weer erg lekker. Ook hier is het ontbijt bij de prijs inbegrepen en eten we weer eieren bij het ontbijt. Op onze kamer is koffie thee en een waterkoker aanwezig, Dus hoeven we alleen nog maar onszelf van water en een wijntje te voorzien. Dat wijntje gaat Ruud morgen halen als hij even op en neer gaat naar het vliegveld om de vluchten te regelen met Air Azië naar Kuching via Kota Kinabalu..
Hier www.sepilokjungleresort.com blijven we twee nachten waarna we voor twee nachten een georganiseerde rivier/jungle tour hebben gepland, daarna blijven we nog één nachtje hier en gaan dan heel vroeg naar Sandakan‘s vliegveld om wederom te gaan reizen. Hopelijk zien we de komende dagen in het wild ook olifanten, neushoornvogels, uran utangs etc. We overnachten (die twee extra nachten) dan midden in de jungle aan de Kinabatangan rivier, in een basic lodge en gaan dan ook genieten van de jungle, zonsopgang en ondergang vanaf een speedboot en gaan te voet tochten maken door het regenwoud.
Vandaag hebben we een kijkje genomen bij de voederplaats van de Orang Utans, maar ‘helaas?’ waren ze niet te porren voor een maaltijd. Wel kwamen er een hele groep Makaken die graag gebruik maakten van de lekkere hapjes; die ze buit maakten van de verzorgers van de mensapen. Dit zijn echte dieven, zo gewiekst ze zijn vooral als ze hun buit verschalken, het is ook heel lachwekkend. Bovendien hebben ze ook wel leuke koppies en zien ze er heel gezond uit. De mensapen die hier verwacht werden zijn al vrijgelaten en kunnen dus gaan en staan waar ze willen en laten het nu mooi afweten. Daarop werd tot grote ergernis van Ruud een oran utang gebracht met één arm. Deze kan niet anders, omdat hij bijna meegesleurd wordt en zo lijkt het helemaal geen zin heeft in apies kijken, hij gaat met zijn rug naar ons toe zitten en eet ternauwernood wat van het lekkers dat er voor hen werd neergelegd. Af en toe kijkt hij rond alsof hij denkt wie is er hier nu gek?
Verslagje van Ruud ingevoegd;
Eén van de hoogtepunten van onze vakantie zou het bezoek aan het rehabilitatie centrum voor Orang Utans zijn. Ze worden hier voorbereid op een zelfstandig leven in het oerwoud.

Om 10.00 uur worden ze gevoederd en de toeristen krijgen de gelegenheid om dit mee te maken. Nu moet je je niet voorstellen dat dit gebeurd achter de hekken in de vorm van een dierentuin zoals wij die kennen. De plaats waar dit gebeurde lag midden in het oerwoud en is bereikbaar via houten loopbruggen. Iedereen had zich verzameld op een groot plateau en we waren natuurlijk vol spanning aan het wachten. Als voorpret kwam er een groep makaken zich melden die hier volop gewoon in de bush leven. Zij weten uit ondervinding dat er zodra er (om 10.00 en 15.00 uur) mensen komen staan op die plateaus, dat er dan gevoederd wordt. Ookal is het bedoelt voor de Orang Utans zij pikken er graag een graantje van mee.
Om de Orang Utans te activeren om te komen sloeg een man met een stuk bamboe, wat ze ook eten, tegen een boom. Dit geluid draagt hier heel ver. Na een dik half uur nog geen mensaap te bekennen. De Makaken deden zich tegoed aan het lekkers, slim als ze zijn stelen ze het ‘schalks’ van het plankier af. Hilarisch om dit te zien.

De domper. Na drie kwartier kwam er een verzorger met een Orang Utan aangelopen. Dit zielige beest werd meegesleept aan zijn arm; triest omdat hij er maar eentje heeft. Hij kon dus geen kant op, behalve die de verzorger wilde en dat was naar de plek waarop wij als toeristen hem het beste kunnen zien, op het plankier. Zij, had er duidelijk geen zin in en kroop weg tegen de verzorger. Op dat moment werd het ons duidelijk dat ze er heel veel voor over hebben om de toeristen tevreden te houden. En om toeristen deze kant op te lokken met het rehabilitatie project.
Waarom leggen ze niet gewoon uit aan het publiek dat de vrijgelaten mensapen hun eigen weg gaan en dat ze waarschijnlijk geen zin hebben om voor het publiek te gaan eten of dat ze wellicht een plek gevonden hebben waar ze zelfstandig aan eten kunnen komen en dat hun opdracht daardoor wellicht geslaagd genoemd kan worden. Deze apen kunnen en mogen toch hun eigen keuzes maken, wat maakt dat de doelstelling als geslaagd aangemerkt zou kunnen worden. Volgens ons zou het publiek daar wel tevreden mee zijn. Of breng eventueel een nieuwe groep apen die in een begin stadium zijn van wennen aan vrijheid en die daar op trainen na verloop van tijd op die etenstijden? We vragen ons wel af of wij zo naïef zijn of dat er meerdere mensen zo denken. Is het dan toch een beetje een dierentuin?
Het is wel zo dat de regering het verplicht, dat wanneer er baby aapjes zonder ouder gevonden worden ze bij een rehabilitatiecentrum gebracht moeten worden.
Vanmiddag wederom naar de voedertijd; dan zijn er al een aantal Orang Utans aanwezig en gaan ze langs touwen voor onze ogen naar de voederplaats. Toch is het dan ook wel bijzonder om ze in het echt te zien, hoe tegenstrijdig dit ook is met onze gevoelens van deze morgen.

We zijn vandaag ook nog maar even neergestreken bij het zwembad, om even een beetje kleur op ons lichaam te krijgen door de zon. We hebben hier een goed zwembad bij, maar daar moeten we we Myr 5,00 voor betalen en mogen niets te drinken of te eten meenemen, moeten we daar kopen. Bier is hier echt duur; een klein blikje kost al gauw 2 euro. Is hier trouwens overal duur. Dus maar aan het fris en vooral het water, wat je hier echt moet blijven drinken. Het is hier zo klam warm/ heet dat het zweten almaar doorgaat. De Kleding is hier met de kortste keren doorweekt van het zweet.
Morgen gaan we dan maar eens de rivier op en het oerwoud in en dan zien we wel verder.
Pffff nog even op de dezelfde dag net voordat we naar de rivier gaan naar het Sepilok Rainforrest
Discovery centrum. Dit is geweldig, maar om dit zoals wij gekken in twee uur willen doen……… Het is ‘gewoon’ oerwoud dat opengesteld is en waar paden gemaakt zijn om er te kunnen wandelen. Daar zijn ook torens neergezet tot op 27 meter hoogte waarvan af we over het regenwoud uit konden kijken en ondertussen vogels spotten etc. Dit is ook weer iets dat je mee moet maken, op foto’s is er niet zo goed diepte en hoogte te zien en dat is jammer. Het is geweldig imponerend mooi en rustig hier. Wel zijn er een paar vogelspotters die erg mooie foto’s hebben gemaakt door uren op een plek te wachten op het juiste vogeltje en de juiste hoek te pakken. Pfff wij hebben het met een beetje humor aangepakt. Boven op 27 meter staat een bord met daarop alle vogels die hier te spotten zijn en daar hebben we een foto van gemaakt. Ruud heeft toen tegen één van de mannen met die grote, niet te tillen, telelenzen gezegd dat hij naar boven moest gaan. Daar hebben wij ze allemaal gespot….. Dit man heel ongelovig kijken en vraagt om het te laten zien; dan laat Ruud zijn foto van het samengestelde bord zien en beiden barsten in lachen uit. Deze man had onze humor en dat was een leuk moment. Andere spotters hadden we direct door zouden er niet of maar met een klein glimlachje op reageren, maar deze was gewoon leuk. Eenmaal terug in het restaurant begint het te stortregenen en ook dat is wel weer aardig om mee te maken. Het komt met bakken de lucht uit.
Het is zover we gaan er tussen uit de oerwouden verkennen met de gids. Vervolg vlgd keer maar weer.