{Luang PrabangWalhalla

Luang Prabang walhalla of Utopia?!

Daar zijn we weer. Omdat de elektriciteit het hier met regelmaat een dagje af laat weten, komen we pas nu met ons verhaal over de afgelopen drie dagen. Maar ook omdat Wifi hier niet zo normaal is als in Vientiane. We moeten er voor naar een wat duurder restaurant waar we in kunnen loggen en dat is nu dus gelukt.
We hebben alles weer doorstaan, het is echt een belevenis om met de bus (Vipbus wel te verstaan) vanuit Vientiane door de bergen naar Luang Prabang te komen. Wederom kregen we een flesje water en een cakeje, maar nu was er ook nog de mogelijkheid om te lunchen. En dat alles voor het luttele bedrag van € 24,00 voor ons tweetjes.
Omdat ik (L) er toch wel wat tegen op zag, omdat ik nogal snel wagenziek ben, heb ik een reistabletje ingenomen voor we weggingen. Nou het had ook een slaaptablet kunnen zijn, pfff zo zat ik nog met Ruud te praten en zo was ik onderzijl, mijn ogen vielen vanzelf dicht. Ik droomde zelfs dat de bus achteruit reed en dat dit niet eens zo vervelend aanvoelde, hoezo gekke uitwerking dat spul. Na een uurtje of vier gereden te hebben en veel slapen kwam ik weer wat bij mijn positieven en waren we ondertussen in de bergen. De rit duurde al met al zo’n 10 uur en veelal hoog door de bergen. Ik heb in ieder geval net lang genoeg van dat spul plezier gehad en ben niet ziek zwak en misselijk geworden.
Onderweg heeft onze crue ( chauffeur, beveiliger en de steward) nog geholpen een andere gestrande locale bus weer opgang te helpen, die passagiers waren met z’n allen aan het duwen om hem weer aan de praat te krijgen. Geen doen dat is wel zeker….
We hebben genoten van alles wat we onderweg konden zien en tegen kwamen. Jammer dat je niet zomaar even aan de chauffeur kunt vragen om op de mooiste plekjes even te stoppen om foto’s te maken. Daarom maar wat kiekjes geschoten vanuit de bus om ieder geval herinneringen te hebben van deze fantastische belevenis; ‘het avontuur met voor ons toch ook wel het excursie gevoel‘, de mensen onderweg en de natuur. Helaas vindt ook hier op grote schaal houtkap plaats,het gevolg hebben we ondervonden, Pfff.
Op een gegeven moment kwam de bus voor een bocht tot stilstand en zagen we voor ons een rij bussen en vrachtauto’s stilstaan. Mensen die ons tegemoet kwamen lopen zaten onder de modder….‘ ’konden we nu echt niet verder zo midden in de bergen!!!‘’. Eerst maar eens kijken wat er aan de hand is. Ja hoor een (berg)aardverschuiving. En nu…,de nacht doorbrengen in de bus..,omkeren…?? Het idee alleen al…we waren op de helft. We zagen op een gegeven moment een personenauto ons tegemoet komen en dachten gelukkig dat geeft hoop. Echter hoe kom je met vrachtauto’s, bussen etc. door een gigantische modderpoel heen? De truck die voor ons stond met aanhanger, zagen we op gegeven moment vaart maken.. nu ja vaart het was meer een aanloop om vaart te maken om al glibberend de modder te trotseren. Er zat immers niets anders op, iedereen moest hier die gok maar wagen. Eén grote slippartij en de plaatselijke bevolking die meehielp met de auto’s door de modderberg te duwen zaten ook meteen volledig onder de modder. Alleen de heel moedigen ; onze buschauffeur bijvoorbeeld, dacht er waarschijnlijk net zo over. We werden verzocht om in de bus plaats te nemen en daar gingen we. De bus werkte zich door de prut. Er waren mensen die gingen op safe en waren te voet voorbij de plek aan het wachten tot de bus veilig en wel die afstand had overbrugt. Echter wij waren wel in voor een avontuurtje, helemaal omdat wij voorin de bus zaten en een geweldig overzicht hadden. HAHAHA. Nee hoor,het was dat het een redelijk brede weg was en we ook wel inzagen dat wanneer er wat slipwerk aan te pas zou komen we niet gelijk in het ravijn zouden storten. Toen de bus vaart begon te maken dachten we nog wel eventjes ’hebben we hier wel goed aan gedaan?’ Maar we hadden wel vertrouwen in onze mannetjes die ons begeleiden. Met shovels werd daarna de weg weer wat begaanbaar gemaakt. Het was me het spektakel wel.
We konden onderweg in een lokaal onze lunch samenstellen en dit zit ook bij de prijs in. Nu hebben ze hier aardig wat groentes die wij ook kennen, peultjes, boontjes, paksoi, kool etc. Het ziet er allemaal heel smakelijk uit. Maar omdat wij onze darmen maar even platgelegd hebben met Immodium ivm onze gevoelige darmen van dat moment, hebben we het toch maar even voorbij laten gaan. Dan gaat het weer verder; klapband onderweg, weer een heel spektakel. Maar die jongens van onze bus werken zeer effectief samen en werken de banden onder de bus vandaan en vervangen de binnenste in een snel tempo. Wat dan ook weer opvalt is dat ze zich niet laten verleiden tot mopperen of negatieviteit. Dat straalt dan ook af op alle passagiers die dit ook alles rustig over zich heen laten komen. Iedereen weet toch wel dat het een lange rit is en dat we er ‘ooit’ wel komen. Er is namelijk maar één weg die naar Luang Prabang leidt.
Dan is het 18.00 uur en rijden we een onooglijk busstationnetje binnen. Zijn we er nu? Ja dus…. Ruud gaat vast even kijken of hij met een locale man een deal kan sluiten voor een leuke kamer voor weinig. Nu dat is al snel gelukt. Een prima kamer voor € 15,00 per nacht voor ons beide. Ze zijn hier alleen niet gewend dat men hier niet langer dan twee a drie dagen blijft en men reageert dan ook verbaast en wil ons de mooiste kamer geven, maar dat kan pas vanaf morgen. Nu is de kamer waar we nu verblijven al heel prettig, maar we vragen er toch nog maar even naar die dag erop. Dan is natuurlijk de vrouw die ons die belofte deed niet aanwezig en verder weet niemand ervan af. Maar goed die kamer hebben we dus gezien, is heel erg mooi, maar kost dan wel ineens 40 dollar. Doen we dus niet He! We zijn gewoon al heel blij met de kamer die we hebben. Later horen we van andere Nederlanders dat ze dezelfde kamer voor 35 dollar zouden mogen huren. Dus toch een goede deal.
Eerst hebben we hier eventjes het plaatsje verkend. Het staat niet voor niks op de lijst van Unesco. Die doen hier trouwens heel goed werk. Het is hier erg prettig om te ervaren dat de mensen vriendelijk zijn, de kinderen gewoon lekker spelen, dit in tegenstelling tot Cambodja. De rust keert weer, ook in ons lijf. We hebben hier trouwens gegeten bij een BELG.! hahahaha, lekkere friet en stoofvlees, een curry etc.. , in ieder geval heeft het mijn darmen goed gedaan, nu Ruud nog. Vandaag hebben we ook de crêpes gegeten, (pannenkoekjes) met alles erop eraan; jam en fruit erop. Dat is me een portie lekker. Lusten we wel drie keer per dag.
Ook hebben we een plaatselijk kroegje waar we ons al als kind aan huis voelen, zo hartelijk gaat het hier toe. En zoals mijn collega Evelien mij al had verteld kun je hier bij de avondmarkt voor (niet voor 0,25 maar wel) voor 0,50 eurocent (5000 kip) je bordje helemaal volscheppen met lekker eten. We kijken onze ogen uit, als we nog even bij een restaurantje ‘Utopia’ zitten met een colaatje aan de Namh Koh een zijrivier van de Mehkong.
Het is hier heel erg mooi, lieflijk, om elke bocht komen we weer leuke marktjes etc. tegen en we kunnen onze dagen hier wel vullen tot nu toe. De monniken die bedelend langs lopen, maar ook echt bedelen om geld op de berg met stoepa. Daar staan de Heilige beelden en tja een soort stenen bel met versierselen erop.
Morgen staat er een tracking van twee dagen met olifanten op het programma. We zien er erg naar uit. Verder daarover volgende keer.
Om even terug te komen op het bus verhaal; we hebben besloten om maar niet met de bus terug te gaan naar Vientiane, maar met het vliegtuig. Dit gaat echter alleen maar met de nationale luchtvaartmaatschappij Laos-air. Helaas staat Laos- air niet echt bekend als een veilige maatschappij, maar ze vliegen elke dag over ons hotel en dat gaat nog steeds goed, dus we nemen nu die gok maar. Tja wat is veilig? Hoezo avontuurlijk. Ach we zijn goed verzekerd hahahahaha. Komt goed hoor. Maar die kotsende vrouwen die we op de heenweg gezien en geroken hebben … dat was het ook niet echt.. En met de bus ….veilig????
Ook zijn we even, 10 km heen en terug naar het vliegveld gelopen om de tickets te kopen. Helaas hadden we onze paspoorten niet bij ons.. Andere keer beter, we hebben de tijd en gaan ook nog een brommertje huren en kunnen het dan ook nog doen.
We hebben tijdens onze wandeling naar het vliegveld heel de weg parallel gelopen met de landingsbaan en verschillende vliegtuigen zien opstijgen en landen. Dat ging allemaal goed, ook gezien de afstand van de landingsbaan ten opzichte van de bergen. Er is voldoende afstand, WIJ durven dit wel aan.