Olifantenfestival in Xainyaburi homestay bij gids

Home staying bij de familie van Wongh onze gids in het XL kamp.

Alles weer ingepakt en het is even afwachten en loslaten; of alles wel geregeld is en of het wel leuk is om dit te gaan doen? Hoe en waar moeten we slapen? Op de harde grond, hebben we de mogelijkheid om te douchen, hoe zit het met eten? Alles voor deze drie dagen is voor ons een vraagteken.

Daar staan we dan, we moeten klaar staan om 7.30 uur maar er is nog geen TukTuk en geen Wongh. Die heeft zich ietsje verlaat, maar komt dan met nog twee anderen; een door een Franse familie geadopteerde Laotiaanse ’Sara’ van wie de grootouders in Laos gewerkt hebben. Het is voor haar een kennismaking met het land van haar biologische moeder die ze nooit gekend heeft. De andere is een schuwe Laotiaanse die zo goed als geen Engels verstaat en later een vriendin van Wongh blijkt. Zij (Chang) is er ook voor de catering en om de moeder van Wongh te ontlasten. Zij kijkt hem met grote verliefde ogen aan, maar volgens ons is het voor hem niet serieus. Hij vertelt dat hij voor zijn familie moet zorgen omdat zijn ouders meer kinderen hebben(2 jongens die studeren van het geld dat Wongh doneert, een dochter die zelf al een kind heeft, en dan nog twee nakomertjes een meisje en een jongen) en er geen geld is om te studeren. Wongh heeft hij de studie opgegeven nadat zijn weldoener is overleden, opdat hij kon gaan werken om zijn familie te onderhouden. Wij hebben het idee dat er door de pleegvader van Wong en oom etc. niet gewerkt wordt, we krijgen daar in ieder geval geen zicht op. Wongh had een filantropische ‘pleegvader’ uit europa leren kennen. Deze man stuurde hem geld op en kwam om de drie á vier maanden naar Laos. Van dit geld is hij gaan studeren en toen bleek dat hij na enkele jaren bleek dat deze man was gestorven hield het geldstorten + studeren dus op. Nu leert hij het engels spreken vooral door te oefenen met de toeristen en dat geeft hem ook zijn status binnen zijn familie. Hij stuurt geld op naar zijn ouders opdat men daar het huis uit beton (onderzijde) en hout (boven) kunnen laten bouwen en dat zijn twee broertjes kunnen gaan studeren in Luang Prabang. Dit houdt vooral in dat hij zelf niet kan gaan trouwen en kinderen krijgen omdat hij dan voor zijn schoonfamilie zou moeten gaan zorgen en zijn eigen gezin niet meer kan onderhouden. Hij hoopt op deze manier dat zijn broers later voor hem gaan zorgen. Hij heeft in elke stadje een ander schatje, dus laat die mooie jongen maar lopen.
Hij gaat om de drie a vier jaar voor een of twee dagen naar zijn familie en kan telefonisch (tot vandaag) geen contact zoeken omdat ze geen telefoon hebben. (Nu geeft hij zijn mobiele telefoon aan zijn moeder, opdat er contact onderling kan zijn.)

Bij het busstation blijkt dat er nog tickets gekocht moeten worden en de eerste bus zit al afgeladen vol, dus maar wachten op de dingen die komen gaan. Het is door het festival gelukkig zo geregeld dat er vele bussen vertrekken. (Normaal eentje in de ochtend en eentje in de middag.) Zodra er weer eentje vol is gaat die weg. Dus dat wordt eventjes dringen om niet achter in de bus terecht te komen en daar gaan we dan. Na een minuut of twee gaan we dan weer aan de kant om te tanken. Het is hier allemaal zo relaxed, iedereen laat het maar gebeuren. Alleen zodra er echt even actie op iets ondernomen dient te worden dan staan ze er. Onderweg beginnen een aantal jongens, die moesten staan in de bus, alvast voor te drinken op het festival. Ze werden teut en begonnen luidkeels liedjes mee te zingen die te horen waren op telefoon van één van die knapen. Erg leuke spontane knapen trouwens. Volgens mij gaan ze allemaal eventjes voor het feest naar huis. Veel jongelui uit Sainyubuli werken namelijk in Luang Prabang.
Onderweg zien we hoe prachtig dit land is. Men plant hier heel veel nieuw tropisch hardhout aan en heel de provincie Luang Prabang is dan ook benoemd als Hermitage. Ook hier wordt veel platgebrand en worden er plateaus met rijstvelden aangelegd op de vlaktes. Daarvoor in de plaats planten ze bomen terug in de jungle, die ze hebben laten ontkiemen in hun eigen tuin om zo iets te doen aan de houtkap/ontbossing. Het is juist in deze bergen goed te zien dat dit ook werkelijk gebeurt. Het is hier geweldig mooi, hoog door de bergen en weer naar beneden om over de Mehkong te gaan met een Ferry. Pfff een kleine tegenvaller van ongeveer een uur wat een file en maar één Ferry. Toch ook wel weer leuk om te zien hoe het er hier aan toe gaat. Aan de kant staan stalletjes waar je eten en drinken kunt kopen en in de schaduw kunt zitten. De Trucks die bijna de plank missen en bussen; waarbij iedereen uit moet stappen omdat ze anders te zwaar zijn en over de grond schuren. Alles is uiteindelijk toch aan boord en we waren blij dat we weer verder konden voor het laatste stuk.
Dan komen we een eindje buiten het dorp bij het busstation aan, door een Tuktuk worden we verder gebracht en het laatste stuk lopen we. Het is een schone omgeving met een huis in twee verdiepingen. Onderstuk is beton en boven/ slaapgedeelte uit hout met een golfplaten dak. Een hutje op palen waarin een vuurpotje staat, doet dienst als keuken. Een hutje waarin de hurkwc met daarnaast een bak met water om door te spoelen en dat is het.
Maar goed dan komt natuurlijk het slapen aan bod; Ruud had al even boven gekeken en zei er niks over en ik had ook niet het lef om het al te willen weten of vragen. Toen we ‘s avonds met onze spullen naar boven gingen waren zijn ouders en grootouders bezig met onze bedden. Zij hangen dan twee grote klamboes op, met daaronder matrasjes, kussentjes en enkele dekentjes die lijken op iets tussen een dekbed en een gewatteerde sierdeken op het bed. We slapen daar dus met vijf volwassen, in de kamer ernaast slapen volgens ons 6 tot 8 mensen. Beneden nog eens een stuk of 4 of 5.
Dit valt dus honderd procent mee, niet op de harde grond te hoeven slapen. Dan gaan we na de Lao Lao even over het marktje lopen (cola kopen voor onze buikloop) en naar de olifanten en dan vroeg terug naar huis en naar bed. Pff deze nacht dat is me wat; het was me wel een nacht met hindernissen. Marie Louise en Peter hadden het steenkoud omdat ze alleen maar in hun eigen meegebrachte lakens lagen, dus zijn ze maar heel dicht bij elkaar gekropen omdat iedereen al leek te slapen (bij Sarah onder de klamboe); de volgende dag kregen ze gelukkig extra dekens. En als er dan om een uurtje of 4 keiharde muziek door de luidsprekers komt (buiten)en de olifanten met hun klingelende klokken achter langs het huis lopen om naar de rivier te gaan ben je natuurlijk meteen goed wakker. Als ik dan maar even naar de toilet ga. (dat houten huisje, met daarin een vierkant plateautje van beton met daarin verwerkt een hurk toilet). Als ik de deur opendoe zitten daar een haan en een kip met hun jongen die mij niet accepteren in hun territorium. De kip en de haan beginnen bij mij om de oren te fladderen en zitten op een gegeven moment op het muurtje naar mij te kakelen (pff wat een lawaai zo vroeg in de ochtend) etc.. als ik de jongen eruit heb gejaagd gaat de kip er achter aan, maar de haan geeft het nog niet zo snel op. Ik bevind me op zijn terrein en dat pikt hij niet, dus probeert hij mij te imponeren door veel lawaai te maken en met zijn vleugels te fladderen. Als ik gewoon door de hurken ga, gaat hij uiteindelijk weg en heeft heel de buurt volgens mij mee kunnen genieten van dit hoorspel.
Nog even terug naar bed, er is nog niemand uit bed en ik weet niet hoe of waar ik me kan wassen. Dat blijkt makkelijk genoeg door middel van, uit een put water putten in een emmer doen en je wassen zo goed en kwaad je kunt met vele ogen die toekijken uit alle huizen. ’s middags hebben we het anders aangepakt dan bij aankomst. Ruud en ik hebben onze zwemkleding aangedaan en om de mensen niet te choqueren heb ik een jurkje eroverheen aangetrokken en zijn zo de rivier ingegaan. Wij hadden toch, door de zeep van Wongh te gebruiken, wel het idee dat we lekker schoon geworden waren.
Op het moment dat wij in de rivier aan het badderen waren kwamen ook een olifanten Bull en twee olifanten koeien met hun verzorgers de rivier in. ‘Het maakt niet uit dat zij daar hun drollen laten varen en de sluizen openzetten om te plassen.’ Het mannetje is heel groot en de vrouwtjes ietsje kleiner in dit geval. Ze worden lekker gespoeld met het water en ze kunnen hier drinken. Ze hebben veel, heel veel eten en drinken nodig per dag. Aan de overkant van de rivier staat een os volledig klaar voor de aanval op die gekke beesten die hier niet thuis horen. Maar goed dat hij het duel niet is aangegaan. Het is erg leuk om ook dit weer mee te maken.
Nog even terug naar de ochtend; Vandaag is het grote feest en gaan we naar de ceremonie, daar is de primeminister en start het feest. Kinderen in uniform; drumband, vaandeldragers en cheerleaders. Een Parade van de olifanten. De olifanten lopen daarna door de straten, later mogen ook mensen boven op enkele olifanten meerijden en worden er lekkere hapjes; bananen, suikerriet, bamboe etc. uitgedeeld door de omstanders aan de olifanten. De achterste olifanten zijn getraind in het aannemen van geld en het afgeven aan de Mahoud die er dan weer iets lekkers voor teruggeeft aan de olifant. Al met al ook weer heel leuk om mee te maken.
Toen we terugkwamen ongeveer 9.00 uur kregen we het ontbijt met rijst etc. zoals boven al beschreven, maar toen zat het hele huis ook al weer vol met allemaal nieuwsgierige kennissen en mensen waarvan wij dachten dat ze als leraar wel ietsje Engels zouden kunnen, maar dat viel erg tegen. Toen begon voor de aanwezigen om een uurtje of 10.00 al het drinkfeest; de Lao Lao vloeide rijkelijk en wij hadden er met ons vieren een kratje beer lao bezorgt net als gisteren en dat was ook zo leeg.
Ruud staat te popelen om zijn bijdrage te leveren dus; here he comes;
Dat lao lao een prominente rol zou spelen in de komende tijd was mij al wel duidelijk. Laotianen drinken dit als ‘’water’’ en tijdens feestjes en festiviteiten in grote hoeveelheden. Om het effect te vergroten drinken ze dit het liefst met lao bier,dit om het effect te versterken. Dat dit echter hele gemeenschappen dronken maakt,zou later blijken.

Bij aankomst was het dorp al helemaal in de stemming voor het feest van morgen. Een soort gigantische braderie sierde de straten en er waren al heel veel mensen op de been. Wij liepen met onze koffers richting het huis van Wongh zijn ouders en waren op zich al een bezienswaardigheid. Saibadee saibadee saibadee…(woord voor hallo) de vriendelijkheid ten top. Wat wij echter niet wisten was dat Wong niet aan zijn ouders had verteld dat hij gasten mee zou nemen. Het ontvangst was er niet minder hartelijk om. We werden er met z’n vieren op een geweldige manier ontvangen en al snel kwam de lao lao te voorschijn en werd het eten voorbereid.
De volgende morgen vertelde Wong ons dat er voornamelijk lao lao werd gedronken, omdat dit erg goedkoop is en dus volop voorradig. Echter om het effect te versterken werd er ook lao bier tussendoor gedronken, maar alleen bij bijzonderheden. Peter en ik besloten om Wong geld te geven voor een krat lao bier, dit ook als een soort waardering voor ons verblijf.


Toen we terug kwamen van de festiviteiten in het dorp, hebben we met verbazing alles wat we zagen bezien. Wat we hier aantroffen overtrof alle verwachtingen. Dat Peter en ik hadden bijgedragen aan het ’’lam’’ leggen van een grote groep mensen hadden we dus echt niet verwacht. Er stond een man bij de deur die aan mij vroeg of ik lao lao wilde. De man zijn mond was doordrenkt met bloed en aangezien men hier een gemeenschappelijk glas gebruikt, leek het mij verstandiger om dit keer maar te bedanken. De man had waarschijnlijk de vloer van wel heeeeeel dichtbij gezien. Van de mensen die binnen waren was de een nog meer lazarus dan de ander. De vloer van de ruimte waarin werd geslapen en gegeten had inmiddels de volle laag gekregen. Her en der kotsplekken die zo goed als mogelijk waren schoongemaakt. Nu is de geur van kots niet een twee drie verdwenen. Het was dus duidelijk dat wij zouden lunchen tussen de aroma’s van kots, lao lao,bier en koriander. Eigen schuld dikke bult?!

(L)Toen wij nadien, nadat wij zelf naar de festiviteiten waren gaan kijken, straattheater, markt, olifanten etc., terugkwamen in het huis was iedereen ladderzat. Zie ook het stukje van Ruud. Ze drinken niet alleen veel te veel, ze kauwen ook op bladeren waarvan ik verwacht dat het drugs zijn. Ze willen ons erin betrekken en ons mee laten drinken, wat wij met mate doen maar ook stelselmatig wat afhouden, wij willen hier niet dronken en niet ziek worden. Morgenochtend weer de terugreis naar Luang Prabang, wij willen toch een beetje fit weer terug.
Wij gaan niet met de eerste bus omdat we eerst nog een ceremonie ontvangen om ons onderweg te beschermen tegen ongelukken en ziekte etc. Dit was wel heel bijzonder; een altaartje van in de vorm van een puntmutsje van bananenbladeren versiert met bloemetjes /Afrikaantjes en mooi opgesierd. Er staat en bakje met kip, een flesje bier, en wat zakjes met chips bij en aan wat stokjes worden touwtjes gehangen die later om onze de polsen gebonden worden. We moeten het dienblad waar het altaar en spullen opstaan aanraken en dan worden er gebeden opgezegd en dan eten we iets van wat er bijligt en krijgen we per persoon de katoenen bandjes om onze polsen geknoopt waarbij de zegen uitgesproken wordt door alle mensen die ons wat toe willen wensen. Dus nu hebben we ongeveer 11 bandjes om onze polsen. De intensiteit waarmee deze mensen dit doen is aandoenlijk en het doet wat met mijn emoties, alweer een geweldige ervaring erbij.
Trouwens we gaan toch alsnog terug met de bus naar Luang Prabang omdat op het laatste moment bleek dat Wongh telefonisch niet te bereiken was geweest voor de luchtvaartmaatschappij en dat daardoor de geregelde vlucht was gecanceld. Dan maar met de bus terug en proberen maar weer in ons hotelletje in te checken. Dan hebben we ook nog een paar dagen ’thuis’ in Luang Prabang, dat is leuker dan in Vientiane. Onderweg terug door alle stofwolken. En dan schrikken…….een file; dat betekende 4 en half uur wachten voordat de Ferry onze bus naar de overkant bracht. We zijn het allemaal weer te boven gekomen, hebben in de schaduw zitten wachten met een fantastisch uitzicht en genoeg te eten en te drinken. (cola, bier en fruit vooral. Jammer dat Marie Louise ziek werd en het allemaal eventjes niet meer zag zitten. Wij hebben ons dus ook maar niet meer gewaagd aan de stickie rice, met koriander en botjes met een ietsiepietsie vlees eraan, niet nog een dag) en verder gaat de reis. De berg op en ik zie dat de bij-reidster stickie rice naar buiten gooit en wat prevelt. Wongh legt uit dat zij de kwade geesten probeert af te leiden van de bus omdat er heel veel ongelukken gebeuren op dat stuk ‘geasfalteerde’ weg. Bussen die omvallen en af en toe schijnt er heel hard geschreeuwd/ gekrijst te word in de jungle en dan wordt er niemand gezien of aangetroffen. Ook kan of mag er op die plaats geen radio aan. Ik denk dan dat er gewoon geen ontvangst mogelijk is op die plek maar goed, we zijn in een heel bijgelovig (animistisch) land en hier doen ze alles om de geesten te bezweren. Geld dat verdient is wordt, ook hier, al prevelend over de andere goederen geflapperd om op die manier te bewerkstelligen dat er meer verkocht zal worden.
Verder maar weer, we zien er niet meer uit; zitten onder het stof van de wegen (kleigrond met steengruis) die grote stofwolken zand opleveren bij het rijden. Moe maar gelukkig dat de rit er op zit zien we een jongen van ‘ons’ hotel bij de bushalte staan; Er is nog plaats voor ons in die herberg!!! Fijne gedachte, en laat het nu net die kamer zijn die ons in het begin beloofd was. We hebben nu dus een kamer met ligbad en een heerlijk twee persoonsbed. En geslapen dat we hebben.