nog een paar daagjes Luang Prabang

Luang Prabang laatste dagen. Vanaf 15 februari.
Ruud is vanmorgen al naar het vliegveld gelopen terwijl ik dit en het vorige epistel aan het typen was en heeft de vliegtickets geregeld. De 18e vliegen we naar Vientiane terug en de 19e vliegen we door naar Kuala Lumpur.
Vandaag is verder rustdag; broodje eten een scooter regelen voor morgen om nog verder in de omgeving rond te kijken en wat Lao beer met Peter en Marie Louise te drinken die morgen de XL tour met Wongh gaan doen. We gaan dus afscheid nemen van onze vakantievrienden uit Vlissingen met wie we deze dingen hebben beleefd.
Vandaar dat we nog een avond samen uit eten gaan; lekker nog even naar de belgen Wim en Robin. Maar helaas zij hebben twee dagen vrij genomen, dat is balen. Wij hadden ons zo verheugd op de heerlijke Kebab. Maar goed dan maar een ander tentje waar het altijd heel druk is en Free internet aanwezig is aan het einde van de Mainstreet. Daarna nog even een afzakkertje, dus nog iets drinken in ons stamkroegje op de hoek van de straat waarin ons hotel staat. Noy is de uitbaatster en is een mooie /leuke meid van 28 jaar die zo goed als geen engels spreekt en nu uit een toeristenboekje Engels probeert te leren. Dat gaat heel moeizaam omdat zij daarin de fonetische uitspraak hanteert en dus zelf geen combinaties kan maken in woorden. Maar we begrijpen elkaar als het erop aan komt prima. Peter en Ruud waren wat aan het dollen. Noy en haar vader, van het kroegje, hebben een ‘echte ’ jeep voor de deur staan en voor de grap vroegen ze wat het kost om die jeep een dagje mee te nemen. Ze werd eerst verlegen, maar heeft er toch over nagedacht en kwam met $ 50,-- voor één dag. Na wat wikken en wegen hebben we toen alsnog de scooter geannuleerd en kozen we voor de jeep.
We hebben het, ongewild, op deze manier wel weer een stukje avontuurlijker gemaakt. We moesten nog eventjes naar onze Villa Sayanaya en konden bij terugkomst de motor niet meer starten. Nou ja we zijn toch nog dicht bij de eigenaar dus lopen er eventjes naar toe. Wij dachten, hij kent dit probleem vast en heeft wel een reserve accu liggen. Maar het duurde nogal lang en ik zei al, een beetje met een grap, die wordt vast opnieuw opgeladen. En ja hoor die werd op de snellader gezet en ze maken zich ook nu totaal niet druk. Het leven gaat gewoon door. Dan maar een kopje koffie. Twee uurtjes later dan eigenlijk gepland gaan we dan op pad. Er zit geen stuurbekrachtiging op; dus dat wordt echt sturen. De remmen doen het maar je moet niet per direct stil willen staan. Dus het is eventjes wennen aan dit vervoermiddel. We gaan rustig rijdend op weg. De prachtige omgeving en weg naar de watervallen is dit alles dubbel en dwars waard. Wederom zijn we blij dat we nog een paar daagjes in Luang Prabang hebben.
De watervallen zijn echt heel mooi, op verschillende hoogtes hebben we genoten van het zo schone water dat op verschillende manieren naar beneden komt en of valt. Helemaal boven stort het water naar beneden, ook al is het nu een droge periode. Verbazingwekkend dat de bergen zoveel water vasthouden en nu weer afgeven. Beneden hebben we nog eventjes in het water gedobberd, dat is een goede afkoeling voor onze bezwete lijven.
Hier is ook een opvang van Aziatische beren. Ze hebben een redelijk terrein afgebakend, waar beren die in gevangenschap en of voor toeristische activiteiten gebruikt zijn een goed leven hebben. Toch leuk om te zien hoe die beren die hier talrijk geleefd hebben er uit zien. Wat dat betreft is het jammer dat er zoveel natuurlijke dieren uit de omgeving en de jungle gewoon uitgemoord en opgegeten zijn. Er leeft niet veel meer hier in het wild. Tja buiten de honden, katten, buffels om dan he.