vanuit Vientiane naar Kuala Lumpur

In Vientiane (18 februari) hebben we weer overnacht in het Paris hotel, lekker makkelijk, met free internet waar we ’s avonds graag gebruik van hebben gemaakt. Het is een eenvoudig maar goed hotel, het ligt goed centraal bij de betere eettentjes en het is goed te doen om naar de Mehkong rivier te lopen. Hier hebben we tijdens dit korte verblijf niet veel meer gedaan dan eten, slapen, een stukje lopen en met een Lao biertje op een terrasje over de droog liggende Mehkong rivier uit gekeken terwijl we de Laos periode afsloten. Die rivier kan ver over de oevers stromen in de regentijd, dat houdt in dat het water op sommige plaatsen wel tot 12 meter kan stijgen. En dat terwijl er nu voor het grootste deel zandplaten te zien zijn.

We hebben er zin in om naar Kuala Lumpur te gaan. Ruud heeft zich al langer voorbereid door middel van het lezen van verslagen op internet en de reisgids en heeft al een goed beeld van wat te verwachten. Ik begin me tijdens het verblijf op het vliegveld (19 februari) en in het vliegtuig meer in te leven en te lezen en zie het ook dan ook als een nieuwe vakantieperiode. We gaan weer met Air Asia, dat is goed betaalbaar en staat goed aangeschreven. Bij aankomst zien we een vliegtuig waar we voetballers op herkennen.. Hahahaha. Toch weer een beetje trots op ‘onze’ voetballer van Nistelrooy (Manchester United staat groot op het toestel) staat ook op de zijkant.Foto is te groot om hierin te zetten pfffff.
Als we met een taxi (ongeveer een uurtje rijden) de stad binnen rijden wordt me al wel duidelijk dat de levenswijze hier heel anders zal worden. K.L. zoals Kuala Lumpur ook wel genoemd wordt is een heel erg grote stad, die in geen verhouding staat met wat we in Laos, maar ook niet met wat we in Bangkok en Phnom Pen hebben gezien. Hier is het erg druk, maar hier stinkt het niet; hier lopen enkele stadsbussen op gas en de regen die af en toe valt spoelt het vuil en de stank(?) weg. De Maleiers zijn, als de bekende spelt in de hooiberg, niet zo goed vertegenwoordigd in deze stad. Het zijn vooral Indiërs, Pakistaniers en Chinezen die hier de dienst uitmaken. Dat is merkbaar en voelbaar. Ik vind dit niet prettig, het voelt als crimineel/maffioso, uitbuiting en tegenstrijdig aan het zo vriendelijke volk dat ik verwacht had aan te treffen. Ook zijn hier heel veel Pakistaanse/ Hindoestaanse toeristen, busladingen vol worden her en der uitgelaten. Wij zijn direct naar de Chinese buurt gegaan omdat we wisten dat we daar een leuk hotelletje konden krijgen en dat is dan ook direct gelukt. We blijven hier twee nachten. Het zijn wel volle dagen omdat we toch wel alles willen zien en meemaken hier. De eerste avond gaan we natuurlijk de nachtmarkt op Petalingstreet ervaren. Hier worden we, net als in Bangkok, aangeklampt door alle verkopers/ standhouders. (Overdag rijdt het verkeer gewoon door de straten, maar vanaf 16.00 moeten alle auto’s weg en worden de stalletjes opgebouwd.) Hier is van alles te koop, van horloge”s, zonnebrillen, kleding, DVD’s etc. etc. alleen maar neppers; namaak van de grote merken, voor een habbekrats, ongeveer als in Bangkok. We lopen hier wat te slenteren totdat we alle verkooptrucs wel gehoord hebben. We worden tot vervelends toe aangeklampt en vinden het wel eens lastig hoe hierop te reageren. In Bangkok en Cambodja zijn we gewend geraakt aan het negeren van mensen omdat dit de beste uitwerking had. In Laos was dit alles niet nodig, werd er ook niet verder aangedrongen wanneer je even liet weten dat je niets wilde kopen. Maar hier schijnt dit niet op te gaan. Wanneer je niet reageert komen ze achter je aan en roepen je na, Heey Beautiful, Miste/ missis.. Heey hallo, come en see, met kleine pogingen om je arm aan te raken etc. Dat terwijl in onze Trotter staat dat men in Maleisië niet te koop loopt met emoties, dat je niet aangeraakt zult worden en gewoon moet blijven lachen en onderhandelen. Nou dat zijn wij vanuit Cambodja en Bangkok niet zo gewend en natuurlijk is bij ons veel van het gezicht af te lezen. Men kan ook op dezelfde wijze terug reageren, dat hebben we wel gemerkt. We hebben al heel wat boze blikken geïncasseerd. Wij denken dat dit door de ‘gastarbeiders’ komt omdat we horen, van mensen die het kunnen weten, dat deze bevolkingsgroepen getolereerd worden maar niet van harte. Volgens hen is de echte Maleier heel anders. Nu dat gaan we dan nog ontdekken.
Eerst gaan we nog andere delen van de stad K.L. ontdekken. Vooral de regio rondom de warenhuizen/shoppingmals, die zo verbazingwekkend groot en talrijk zijn dat je de ogen uitkijkt. 10 tot 15 verdiepingen met op elke verdieping winkeltjes, met op de 5e verdieping een compleet pretpark erin gebouwen, eetstalletjes etc. Rondom die warenhuizen hebben we leuke wijken gezien, heel schoon, met nette huizen en gezellige eettentjes en kroegjes. We dachten; waren we toch maar hier gaan zitten in een hotelletje. Maar goed voor die ene nacht gaan we niet meer verhuizen.
We zijn wel een beetje de draad kwijt geraakt, tot welke prijs moeten we afdingen?, wat is nu nep?, is de prijs reëel of niet en wanneer is het nu een winkel met merkgoederen? Omdat je alles ook maar mee moet zeulen en wij geen ruimte over hebben in de koffer, kopen we niets wat niet met iets omgeruild (dus achtergelaten) kan worden. Wat wel opvalt is dat Ruud hier best leuke dingen aan kleding kan kopen, maar ik met mijn ‘Hollandse’ maten kom zelfs niet in een XL van hier. Schoenen maat 38/39 in Nederland is hier al snel 40 of groter. Jammer maar helaas.
We gaan in Petalingstreet later in de avond nog even wat eten en drinken (in de Chinese buurt) en daarna een heerlijke massage. Daar vingen we op dat er wat aan de hand was in K.L; wij denken dat het over een overval en of schietpartij ging maar zeker weten we het niet. Maar goed dit soort dingen gebeuren ook in Amsterdam etc. Het is altijd weer leuk om op een terrasje mensen te ontmoeten om de ervaringen uit te wisselen en ook hier horen we weer eens van anderen hoe zij het één en ander aangepakt hebben en hoe hun kijk op de wereld is. Verrassend af en toe, hoe verschillend men spreekt over bijvoorbeeld Vietnam. Nog een nachtje slapen en weer verder.
Dat is dan weer Kuala Lumpur in vogelvlucht en we hebben de bustickets in huis voor Melaka. Het busstation is hier een gekkenhuis. Veel eettentjes, verkooppunten van tickets etc. We worden aan alle kanten belaagt door mannen en vrouwen die ons wel eens even naar een busmaatschappij willen loodsen om tickets te kopen. Maar als je even rustig rondkijkt bij alle hokjes waar men graag wil verdienen zie je ook al snel waar een, zo op het oog, goede maatschappij zit. Het klopte allemaal perfect, met de bus is het twee uurtjes rijden naar Melaka/Malacca. Daar gaan we eens ons nu op voorbereiden en even rustig rondkijken.